De aantrekkingskracht van water

Roots

Het zullen mijn oer-hollandse roots wel zijn. Zelf weliswaar geboren en getogen in en rondom Haarlem, maar mijn oma was een rasechte Zeeuwse. Het is alom bekend Zeeuwen en water hebben een haat liefde verhouding met elkaar. Met de emigratie naar Portugal woon ik voor het eerst van mijn leven niet meer op loop- of fietsafstand van het strand, de zee. Gelukkig wordt dat ruimschoots goed gemaakt door de vele mooie rivieren met schoon en stromend rivierwater.

In alle vormen en maten

Nu is dat schone natuurlijk mooi meegenomen maar dat stromende deel blijft een enorme aantrekkingskracht behouden. De regen van de afgelopen tijd met de daarbij behorende bagger, wind en kou vind ik helemaal niet leuk. Echter wat dit doet met dat stromende goedje op de grond en in de rivieren dat vind ik weer geweldig.

Ik kan foto’s blijven maken van smeltwater wat uit en van de bergen stroomt, regen wat uit kieren en gaten stroomt, stroomversnellingen op plekken waarvan ik niet eens wist dat er überhaupt iets stroomde. Watervallen hebben we hier in de omgeving het hele jaar door. Sommige als Fraga da Pena worden door toeristen speciaal opgezocht. In Valbona hebben we ook 2 kleine watervallen het hele jaar door, maar nu zijn het kolkende watermassa’s.

Wandelen

Vandaag weer even naar de rivier in ons dorp, Valbona, gelopen met de honden. Ze vinden het heerlijk om hier te rennen, te zwemmen en gek te doen én ik vind het een van de fijnste wandelingen. Mooie combinatie dus. Het was prachtig weer met overal heel veel stromend, kolkend en kabbelend water. Van stroompjes, naar beekjes, naar rivier en van kabbelend, naar stromend, naar kolkend. De honden hebben genoten en volop gespeeld.

Dat de scheidingslijn tussen stromend en kolkend maar heel klein is kwam Teun, onze stoere Estrela, achter toen hij in het stromende deel van de rivier stond en ineens meegesleurd werd door het kolkende deel. Even dikke paniek in zijn ogen en waarschijnlijk ook in die van mij. Echter Teun is zo sterk binnen no-time wist hij de kant te bereiken gelukkig. Wel was hij een paar keer koppie onder gegaan toen hij in de waterval naar beneden dook. Eenmaal, nou al na 30 seconden, stapt meneer op het droge, schudt zich eens goed uit en kijkt me aan met een blik van ‘vrouwtje toch, waarom al die drukte?’

Het is heerlijk en onontbeerlijk, maar nu op richting de zon en lente. Kom maar op, ik ben er klaar voor!