De processierups
Nu enige dagen verder en wat ‘studies’ rijker over de processierups eerst even een korte inleiding zodat jullie dit allemaal bespaard wordt. Er zijn 2 soorten van de processierups de dennenprocessierups en de eikenprocessierups Echter de gevolgen wanneer je ermee in aanraking komt en dus ook de hond zijn voor beiden min of meer gelijk. Tegelijk moet ik zeggen dat het zien van een processie van rupsen dit werkelijk indrukwekkend is zoals onderstaande eigen beeldmateriaal laat zien:
Het contact met een processierups
De brandharen van de processierups vormen voor de mens een gevaar voor de gezondheid. De haren zijn 0,2 tot 0,3 millimeter lang. Elke rups heeft er honderdduizenden tot een miljoen van. Het zijn pijlvormige haren, die de rups bij een bedreiging afschiet. De haren kunnen dan makkelijk de huid, de ogen en de luchtwegen binnendringen. De stoffen die van de haren afkomen veroorzaken een op allergie lijkende huiduitslag, zwellingen, rode ogen en jeuk. In de meeste gevallen verdwijnen de klachten vanzelf. Niet alle personen zijn even gevoelig voor de brandharen.
In zeldzame gevallen kunnen andere verschijnselen ontstaan, namelijk braken, duizeligheid en koorts.
De rupsen hoeven niet te worden aangeraakt om in contact te komen met de brandharen. De haartjes verspreiden zich met de wind en kunnen zo in contact komen met wandelaars of fietsers. De haren verschijnen vanaf ongeveer half februari tot half mei op de rupsen. De haren blijven ook na het vertrek van de rupsen in de nesten, die aan de stammen en dikke takken hangen, aanwezig. Na jaren kunnen deze nesten bij aanraking nog overlast veroorzaken.
Ook andere dieren, met name honden, kunnen last hebben van de brandharen van de rups. (bron: Wikipedia)
Joep
Helaas heeft afgelopen donderdag, 2 dagen geleden ook onze labrador Joep kennis gemaakt met de processierups. Ook niet zo verwonderlijk dat dit Joep weer moet overkomen. Onze onbehouwen en altijd op zoek naar eten, 11 maanden oude labrador. Na een flinke bos- c.q. bergwandeling met de honden kwam Joep schuimbekkend thuis. Nu ben ik niet zo’n snelle dokterloper dus goed zijn bek schoongemaakt en flink laten drinken. Aangezien het lekker weer was, zijn de honden buiten in de zon gaan slapen.
Na een klein uurtje werd Joep wakker en stond hij te wankelen op zijn poten, moest braken en keek kwijlend met neerhangende kop passief uit zijn ogen. Bij binnenkomst begon hij al gauw stuiptrekkingen en rillingen te krijgen. Dan wordt je toch wel een snelle dokterloper en weet je niet hoe snel je naar de dierenarts moet komen. Je ziet je labrador van 36 kilo achter uit gaan door een klein enkele millimeters groot diertje, onbegrijpelijk eigenlijk.
Aangekomen bij de dierenarts werd er geen tijd verloren en werd Joep met spoed en voorrang behandeld want ondertussen was zijn vacht al dof aan het worden en hij apatisch. Hij kreeg een prik met antihistaminica en werd zijn bek gespoeld en zijn tong extra schoongemaakt om kans op necrose zoveel mogelijk te verkleinen. Na nog wat onderzoeken mochten we na een klein uurtje weer huiswaarts met als tussenstop een bezoekje aan de farmacie voor antihistaminica-pillen, antibiotica met pijnstilling en maagbeschermers: 2x daags 3 pillen. Ben ik blij dat Joep een labrador is: vertel hem dat het eetbaar is en hij eet alles dus ook grote pillen! Nog even volhouden Joep, nog 9 dagen pillen te gaan.
Conclusie
Contact met een processierups is wonderbaarlijk maar ook gevaarlijk: het besef van nieuw leven, de vlinders, of tot de dood erop volgt als je er niet op tijd bij bent met je hond.
Voor meer informatie over symptomen en hoe te handelen: klik hier
Update van onze labrador en de eikenprocessierups
We zijn inmiddels ruim 2 jaar verder en Joep heeft inmiddels al meerdere dingen ‘overleefd’. Het is een echte pechvogel. Als er wat bijzonders is dan heeft hij het. Het begon met de processierups. Of achteraf misschien wel eerder……….. Het is een heerlijke hond!
