Leer je eigen omgeving kennen! Er soms van die plekjes ‘om de hoek’ die je eenvoudigweg vergeet te ontdekken. Zo’n plek niet ver van Bed and Breakfast Casa Traca is Posto de Vigia Monte Redondo. Op zondagmiddag togen wij samen met Joep, de labrador, naar deze plek. Het was niet ver dus een mooi tussendoor uitstapje. Dachten we!

Monte Redondo

En toen had ik het onzalige idee om naar Monte Redondo te willen of meer specifiek naar het hoogste punt in de omgeving: Poste de Vigia de Monte Redondo. Slechts 11 kilometer hoe moeilijk kon het zijn! Ik ken immers de eerste kilometers van de weg uitstekend. Valbona uit en rechtsaf langs Passo e Fico onderlangs bij Folques en dan achter het klooster in Folques de weg vervolgen.

Juist over dit gebied op en rond het klooster van Folques heb ik enkele maanden geleden nog een leuk blogartikel geschreven: “Folques“. Het eerste stuk ging ook makkelijk. Asfaltweg, oke niet al te breed maar we waren gewoon met mijn Toyota Yaris dus breed genoeg. In Monte Redondo aangekomen begon de verwarring want Google maps gaf iets anders aan dan de bordjes……..

Gelukkig stranden we bij het huis van bekenden want net voorbij hun huis werd de weg door het dorpje wel heel erg smal. Ik was al zover om maar om te draaien en de plannen op te geven. Echter de bekenden overtuigden ook mij dat het echt mogelijk was om door te rijden. Zelfs met mijn Toyota Yaris ‘ding’. Juist handig zo’n kleine auto want die kon door de smalste straatjes én over de smalle geitenweggetjes naar boven.

Weg naar Poste de Vigia

Help! Nog smallere straatjes? Geitenweggetjes? Nee echt niet! Toch wel want ik ken mezelf: hoe eng en spannend ik de tocht ook vind eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming vind ik het altijd weer meer dan de moeite waard.

Eenmaal het dorp Monte Redondo uit, door dus hele smalle straatjes en nog nauwere bochten, vol goede  moed verder. De bekenden hadden immers gezegd dat het kon dus geen gemekker en gaan. Hoewel ik totaal geen hoogtevrees heb en die hoogten juist adembenemend mooi en prachtig vind ben ik opeens in de auto totaal geen held meer. Als ik op mijn eigen voeten sta dan balanceer ik op de smalste richels en loszittende stenen maar zodra ik in de auto zit is het andere koek.

Het werden dus echt die smalle richels en een geitenweggetje: je kent het wel (of niet) auto breed met hier en daar nog een afgebrokkeld stukje berg en vol met gesteente, stenen en ander bergpuin. Zandpad was nog een te luxe benaming. Vangrail was inmiddels ook gestopt want of gewoon geen plaats voor of er was een verdwaalde boom die ons diende op te vangen bij een stuurfout.

Natuurlijk was het eenmaal boven, rondom monte redondo, prachtig en superleuk! Hoewel het behoorlijk mistig was hebben we genoten van de prachtige begroeiingen, het uitzicht en de zuivere, frisse berglucht. Je kan er heerlijk wandelen op en rond de top en er bevindt zich zelfs een geocache. Die we trouwens niet gevonden hebben.

Later trok de mist nog wat en waande je in een bijna sprookjeswereld: flarden mist die rond de toppen zweefden! Joep was mee en heeft zich prima vermaakt. Hij kon er ook lekker loslopen zonder gevaar van een berg af te vallen.

Kleinigheidje hou je: we moesten nog wel terug! Nadat we op de heenweg van het geitenpad gekomen waren hadden we een klein stukje asfaltweg. Een goed begaanbare en brede asfaltweg voordat we het laatste stuk naar boven hadden gereden. Dat laatste stuk was trouwens een prima begaanbaar zandpad.

Goed terug besloten we niet het geitenpad op te gaan maar de goed begaanbare asfaltweg te volgen. Ik was superverbaasd toen ik er na enkele honderden meters achter kwam dat ik die weg maar al te goed kende! Dit was de weg naar het verborgen rivierstrandje, Poço da Cesta, de weg naar Cepos met het restaurant met magnifiek uitzicht. We hebben dus heerlijk relaxed teruggereden door Torrozelas en Folques en waren binnen 20 minuten weer thuis! Hoe makkelijk kan het zijn.

Ik ga beslist nog een keer dus als je graag dit uitkijkpunt wilt bezichtigen als je te gast bent dan wijs ik graag de weg!