Geocaching Sarzedo

Ongeveer 8 maanden geleden zijn we enthousiast gemaakt door vrienden voor het geocachen. Zelfs op ‘onze’ berg de Mont’Alto en in Valbona blijken deze caches te liggen. Geocaching dachten wij nog eerst naïef is iets voor…….. nou ja dat wisten we eigenlijk niet. Het was in ieder geval niets voor ons. Daarin hebben we ons vergist. Nieuwsgierig gemaakt hebben we destijds de app ‘Geocaching’ aangeschaft en zijn gaan cachen. Noem je dat eigenlijk zo?

We hebben er toen niet veel gedaan. Het ging ons ook niet zo zeer om ‘de schat’ als wel dat je op plekken komt waar je anders niet komt. Vlakbij huis, zijwegen waar je anders voorbij rijdt maar nu ingaat. Een parkje of kerkje wat je nooit eerder hebt opgemerkt. Dát vinden wij nu zo leuk aan geocaching.

Rondje Sarzedo

Vandaag na maanden maar de app weer eens aangezet. Het weer was wat ‘donker’ maar niet koud en droog. In onze directe omgeving spant Sarzedo de kroon met ruim 40 caches. Na een klein onderzoek blijkt dit een prachtig doel te zijn. De meeste caches daar zijn neergelegd door “Prevençao da Diabetes”.

Over een traject van 7800 meter is om de 500 á 600 meter een cache neergelegd. Dit om mensen bewust te maken van diabetes en hoe hier mee om te gaan. Het is de bedoeling om de route lopend of rennend af te leggen om deze kennis op een gezonde manier op te doen. Bij elke vindplaats is informatie te vinden over het afgelegde traject en de verbruikte calorieën.

Het doel

Dit was niet ons doel maar wel een mooie gedachte. We hebben weer veel moois gezien en dat zo dichtbij huis. Ook al zijn wij dan met de auto van de ene naar de andere plek gereden. We hebben 6 caches gevonden en 4 niet. Je weet nooit waarnaar je zoekt, je weet nooit wat je tegenkomt. Je loopt als een stelletje ‘gekken’ te zoeken tussen stenen, onder stenen, in boomholletjes, in nissen, in hoekjes en gaten. Dat gaat dan nog wel. Ik bedoel niemand die je ziet dus je kan rustig je gang gaan.

Totdat je bij een ‘vindplaats’ komt waar een garageverkoop aan de gang blijkt te zijn. Dus echt niet dat wij uitstappen en eens even op ons gemakje gaan lopen geocachen. Of als er op een landweggetje, geen mens te zien dus dat is mooi, toch de enige auto die langskomt stopt. Vraagt of alles goed is, ook wel weer lief en behulpzaam natuurlijk. Maar wees eerlijk je voelt je als respectabele vijftiger ook wat ongemakkelijk.

Het moet een raar gezicht zijn: 2 van die respectabele vijftigers, één met een leesbrilletje op haar neus. Half erover heen kijkend en half op het telefoonschermpje turend. Ondertussen wroetend tussen de stenen en zoekend ronddolend langs de kant van de weg. Natuurlijk wel in kringetjes draaiend omdat je anders te ver bij de aangegeven plek vandaan gaat. Deze cache hebben we dus niet gevonden……………

Volgende week gaan we weer benieuwd wat we dan weer tegenkomen. Op weg naar nieuwe geocaching avonturen.